Rabiatul Adeviyye (rha) annemiz hakkında bir şiir:

“Feridüddin Attar İlahinâme’sinde onun fukaralığından ve başına gelen musibetlerden de dem vuruyor:

Derler ki, Râbia, o evliya,
haftası dolmuş, bulamamış yiyecek.
Bu hafta zarfında hiç oturmamış ya,
oruç ile namazmış bütün uğraşı demek.
Açlık çözünce dizlerinin bağını,
ve kırılırken nerdeyse bütün uzuvları,
geldi bir mü’mine komşu ona
getirdi bir tencere yemek, ki doya.
Muzdarip ve mahzun, o dâima
gitti bir kandil almaya, yan odaya.
bir kedi – geldi ki, geriye
devirmişti tencereyi yere.
Gitti tekrar almaya bir sürahi
ki şerbet ile orucunu açmaya,
Keza düştü hemen elinden o dahi-
kaldı o susuz – çünkü kırıldı sürahi.
Çekti bir ah, o denli yürek dağlayıcı,
arz-ı âlem sanki yakıcı,
ve bin kez müşevveş zihni, “Allahım” idi zikri,
“ne istersin bu aciz kadından ki daha?
düşürdün beni derin zihnî zaafa
ne kadar yoğrulacağım daha kana?”
Cevap yetişti heman: “İsterim çok, eğer dersen,
olsun sana cümle bu dünya hediyem.
O hüznü ki, oldu çok zaman sen
çektin, çeker alırım senden, hemen:
dünya sevgisi beraber hasret acısı Bana:
Sığmaz her ikisi bir kalpte, biraraya.
İstersen kucaklamak Benim gamım sen,
terk et bu dünyayı her dem be dem.
Eldeyse biri, uzaktır sana o diğeri.
Hüzn-ü aşkın, ki beslediğin Rabbine, olacak elbet bedeli.”

(Kaynak: Annemarie Schimmel – Rûhum Bir Kadındır kitabı)