Evliyayı kiramdan Seyyid Abdülhakim-i Arvasi kuddise sirruh hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine:

Veysel Karani hazretlerine, uzak yoldan bir kimse gelip;
– Bana nasihat eder misiniz, diye rica etti.

Cevaben sordu ona:
– Sen Allahü teâlâyı bilir misin?
– Elbette bilirim efendim.

Buyurdu ki;
– Öyleyse başka şeyi bilmene gerek yok.
Yolcunun çok hoşuna gitti bu cevap.

– Bir nasihat daha etseniz efendim, dedi.
Mübarek zat sordu bu defa:
– Peki Allahü teâlâ seni biliyor mu?
– Elbette biliyor efendim.

Buyurdu ki:
– Öyleyse başkasının bilmesine gerek yok.

Mümin, Allah’ın sevdiğidir

Bir gün de sohbetinde;
– Müminin kelamı ve taamı şifa olduğu gibi, siması da şifadır, buyurdu. Yani müminin yüzüne muhabbetle bakmak, insanın kalbine şifa verir.

Ve izah etti:
– Çünkü mümin, Allahü teâlânın veli kuludur. Onun sevdiği kimsedir. Ona sevgiyle bakmak, muhabbetle dua etmek, ona yardım etmek, Cenâb-ı Hakkın rızasını kazandırır.

Ve ekledi:
– Hepimiz, bu dünyada bir gaye için yaratıldık.

Sordular:
– O gaye nedir efendim?
– Allahü teâlânın rızasını kazanmaktır. Bu da, Onun kullarına iyilik etmekten geçer. Onun kullarına vermek ve Onların duasını almaktan geçer.

Ve özetledi:
– Velhasıl Onun kullarını razı eden, Cenâb-ı Hakkı razı etmiş olur. Onun kullarından maksat da, önce anne baba, sonra hoca, sonra arkadaştır. Ve daha kimlerin hakkı varsa, herbirinin rızasını almak gerekir.