Gül Bahçesinde

Sûfinin biri gönlünü ferahlatmak ve manen bir neşe yaşamak maksadıyla gül bahçesine gitti. Bir köşeye çekilip âdap üzere oturdu. Gözlerini yumup murakabeye daldı.

Gönlünün derinliklerinde lezzetlere doğru seyir halindeki sûfîyi gören anlayışsız biri, onun uyuduğunu zannederek dürtükledi.

“Ne uyuyorsun? Gözünü aç da şu güllerin güzelliğine, çiçek açmış ağaçlara, yeşermiş çimenliğe bak. Cenab-ı Hak Kur’an’da “Allah’ın rahmet eserlerine bakınız” buyuruyor” dedi. Sûfî,

“Ey arzularının esiri olan bedbaht! Allah’ın en güzel eseri gönüldür. Dışarıda bulunan bağ, bahçe, çiçekler ve bütün yeşillikler gönüldekinin aksi, hayalleri gibidir. Eğer bu dünyada gördüğün bağlar, bahçeler gönül âlemindeki sevinç selvisinin aksi olmasaydı; Cenâb-ı Hak bu hayal âlemine “aldanma yurdu” demezdi” dedi.

Bir gün gaflet uykusu sona erince, yani ölüm gelip çatınca gözlerin açılır. Hakikat görünür. Görünür ama, son nefeste görmek ne işe yarar?

Ölmeden önce ölen kişiye, yani dünyadaki bu güzelliklerin aslından haberdar olan kişiye ne mutlu!

Mesnevi