AAH! AAH!.. ÇOBAN KAZANDI ÇOBAN!.. HEM DE NE KAZANMAK!..
Merhum Hâdimî Hazretleri medresesinde talebeleri okutmakta, derin bilgisini onlarla paylaşmaktadır. Zaman zaman dilinden dökülen bir cümle vardır: Aah! Aah!.. Çoban kazandı çoban!.. Hem de ne kazanmak!..
Duydukça merakları artan talebeler, içlerinden birini temsilci seçerek hocalarına gönderirler ve bu çobanın kim olduğunu, neyi kazandığını öğrenmek isterler. Hâdimî Hazretleri onları davet eder ve yaşadığı hadiseyi anlatmaya başlar…
“Evlatlarım! Tahsilimi tamamladığım zamanlardı. Bir vesileyle bana bir yolculuk nasib oldu. Yola çıkarken iki kişi bana yol arkadaşı oldular. Biri tâcir, diğeri ise çobandı… Öğle vakti bir suyun başında mola verdik. Çıkınlarımızı açtık karnımızı doyurduk. Abdestlerimizi alıp öğle namazını birlikte eda ettik. Namaz tesbihatından sonra ben onlara dedim ki:
-Arkadaşlar! İnsanın duasının kabul olunduğu zamanlardan biri de yolculukta olduğu vakitlerdir. Allah yolcunun da duasını kabul eder. Gelin bu fırsatı kaçırmayalım. Gönlümüzdeki istekleri, arzularımızı ve dileklerimizi Rabbimize arz edelim. Belki bu yolculuğumuz hürmetine dualarımız kabul edilir.
Yol arkadaşlarım bu teklifimi memnuniyetle kabul ettiler ve ilk duayı benim yapmamı arzu ettiler. Ben de ellerimi açarak Rabbime yalvardım:
-Allah’ım! Halimi gören ve en iyi bilen sensin! Bunca zaman ilim tahsil ettim. İstedim ki ilim öğreneyim ve bilgimi insanlara aktarayım. Şimdi Senden dileğim şudur ki, bana şöyle havadar, yüksek mevkili bir yerde bir medrese nasib eyle, ben de orada talebeler yetiştireyim.
Hep beraber bu duama âmin dedik.
Ardından tâcir olan arkadaşımız ellerini semaya kaldırıp yalvardı Mevlâ’ya…
-Allah’ım! Sen de biliyorsun ki, ben şehirlerin arasında uzun yolculuklar yapmaktayım. Doğrusu, gidip geldiğim bu seyahatlerden elime doğru dürüst bir kâr geçmiyor. Senden niyazım, şu gelip gitmelerime ve çektiğim zahmetlere değecek kadar bana kâr kazandıracak ticaret imkanları lûtfetmen ve bana mal ve servet nasib etmendir. Senden dileğim budur Ya Rabbi!..
Yine hep beraber onun da duasına âmin dedik.
Dua sırası çoban olan arkadaşımıza gelmişti. O da ellerini açtı semaya doğru… Boynunu büktü. Rabbinden ne isteyeceğini merakla beklerken yutkundu, sustu bir müddet… Sonra kısık bir sesle şöyle yalvardı Mevlâ’ya…
-Allah’ım!.. Ben, Senin bana verdiklerine râzıyım. Sen de benden râzı ol, başka da bir şey istemiyorum Rabbim!..
Onun bu manidar ve samimi duasına da hep birlikte âmin dedik.
-Evlatlarım!.. Görüyorsunuz ya? Havadar ve yüksek mevkide bir medresem, sizin gibi değerli ve sevdiğim talebelerim var. Allah benim bu arzumu ve dileğimi bana nasib etti. Duydum ki, o tâcir arkadaşımızın da epeyce malı mülkü serveti olmuş… Anlaşılan Rabbimiz bizim o gün yaptığımız dualarımızı geri çevirmemiş, kabul buyurmuş… Ama doğrusu, içimizde asıl kazanan çoban oldu… Çoban kazandı çoban!.. Hem de ne kazanmak!.. Çünkü o, Rabbinin verdiğine de razıydı. O’nun rızasından başka bir şeye de talip olmadı. Bir kimse Rabbinden razı, Rabbi de ondan razıysa bundan büyük kazanç olur mu bu dünyada?.. İşte bunun için o çobanı unutamıyor ve onun kazancına gıpta ediyorum…
Muhammed Hâdimî Hazretleri gibi, ardında güzel eserler bırakan bu değerli İslam âliminin bile gıpta ettiği mertebe, arif bir kula, bir çobana nasib olabiliyor. Bu mertebe, rıza makamıdır. Bu mertebe, Allah’ın sevgili kullarının hasretini çektiği makamdır. Tıpkı dualarında bu rızâ makamına talip olduğunu ifade ederek sık sık “İlâhi! Ente maksûdî ve rızâke matlûbî” diyen Şâh-ı Nakşibend (ks) Hazretleri gibi…
Sözlerimizin tâcı, Mevlâmızın ayetleri olsun: “İman edip salih ameller işleyenlere gelince, insanların en hayırlısı işte onlardır. Rableri katındaki mükâfatları ise, zemininden ırmakların aktığı ve içinde ebediyyen kalacakları Adn Cennetleri’dir. Allah onlardan razı olmuş, onlar da Allah’tan razı olmuşlardır. İşte bu makam, Rabbine saygıda kusur etmeyenler içindir.” (Beyyine, 7-8)
“Ey imanın huzuruna kavuşmuş insan! Sen O’ndan razı, O da senden hoşnud olarak Rabbine dön. Böylece has kullarımın arasına sen de katıl ve gir cennetime!..” (Fecr 29-30)