رُوِيَ أنَّ أعرابياً دعا عند قبر رسول الله ﷺ فقال:
«يَا رَبِّ، هذا حَبِيبُكَ، وأنا عَبْدُكَ، وَالشَّيْطَانُ عَدُوُّكَ.
فَإِنْ غَفَرْتَ لِي فَرِحَ حَبِيبُكَ، وَرَبِحَ عَبْدُكَ، وَحَزِنَ عَدُوُّكَ.
وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لِي، حَزِنَ حَبِيبُكَ، وَفَرِحَ عَدُوُّكَ، وَهَلَكَ عَبْدُكَ.
يَا رَبِّ، أَنْتَ أَكْرَمُ مِنْ أَنْ تُحْزِنَ حَبِيبَكَ، أَوْ تُسِرَّ عَدُوَّكَ، أَوْ تُهْلِكَ عَبْدَكَ.
يَا رَبِّ، كَانَ الْعَرَبُ إِذَا مَاتَ فِيهِمُ السَّادَةُ أَعْتَقُوا عَبِيدَهُمْ عِندَ قُبُورِهِمْ،
وَقَدْ مَاتَ سَيِّدُ الْعَالَمِينَ ﷺ، فَأَعْتِقْنِي عِندَ قَبْرِهِ مِنَ النَّارِ.»
(نُسِبَ هذا الدعاء إلى ابن حجر المكِّي في كتابه الجوهر المنظَّم ص 96)

Resûlullah (s.a.v.)’in kabri önünde bir bedevinin şöyle dua ettiği rivayet edilir:

“… Yâ Rabbi! Bu senin Habibin, ben de kulunum. Şeytan da düşmanın. Eğer beni bağışlarsan habibin sevinir, kulun kazanır, düşmanın üzülür. Beni bağışlamazsan habibin üzülür, düşmanın sevinir, kulun helak olur. Yâ Rabbi! Sen habibini üzmekten, düşmanını sevindirmekten, kulunu helak etmekten daha cömertsin. Yâ Rabbi! Araplar arasında asil insanlar vefat ettiklerinde kabri başında kölesini azat etme geleneği vardır. İşte Alemlerin Efendisi vefat etti. Kabri başında Beni cehennemden âzât et…”

(İbn Hacer el-Mekki, el-Cevheru’l-münazzam, 96)

(Fotoğraf alıntıdır)