🌹 Gül ile Bülbül 🕊️

“Hey ne yavuz inilersin
Benim derdim yenilersin
Dostu görmek mi dilersin
Niçin ağlarsın ey bülbül?”

Yine Yunus’un deyimiyle bülbül dünyada “Seher vakti Hak Hak derken” cennette “Allah Allah” diyecektir:

“Şol cennetin ırmakları
Akar Allah deyu deyu
Çıkmış İslam bülbülleri
Öter Allah deyu deyu”

Bülbülün asıl yurdu cennetteki gül bahçesiydi. Artık dünyevi­liğin, maddeselliğin sembolü olan kargalarla birlikte dünya kafesinde yaşamaktadır. Burada fâni bir sevgilinin zülfüne do­lanmış bir mahkûmdur âdeta. Ancak bülbülün asıl özlemi ebedî yurdundaki gül bahçesinedir. Hz. Mevlânâ’nın Mesnevisi’nde “hep ayrılıklardan şikâyet eden ney” ile bülbülün feryadının kaynağı aynı ayrılıktır. Bülbül, Elest Bez­mi’nde aşk şarabını sâkîsi olan Cenab-ı Mevla’nın elinden içip aşk sarhoşu olmuştur. Tıpkı âşık ruhlar gibi bülbülün de gayesi vuslata ermek, kavuşmaktır.

Bülbül, hoş nağmeleriyle öter, yakıcı feryat eder, aşk ateşiyle yanan bedeni yavaş yavaş kül olur ve sonunda seher vakti gü­lün aşkıyla can verir. O vakit gül, bülbülün kanına boyanır ve kızıl renkte açar. Aşığın aşk ateşiyle kül olan bedeni, sevgili olan güle can verir. Öyle ki, gülün koyu ve güzel renkte açması için toprağı­na kül serpildiği söylenir:

“Aşkın oduna ey gül yanarsa can-ı şeyda
Her bir avuç külünden bir bülbül olur peyda”
(Şeyhülislam Yahya)

“Gül yüzünden dur olalı bu gönül bülbül gibi
Geceler ta subha dek hali degül feryaddan”
(Muhibbi)