“MALIM, BEDENİM VE HAYSİYETİM KONUSUNDA BANA HERHANGİ BİR HAKSIZLIK YAPAN BÜTÜN MÜ’MİNLERE HAKKIMI TASADDUK EDİYOR, HELÂL EDİYORUM”
Âlemlerin Efendisi’nden sehâvet terbiyesi alan ashâb-ı kirâm, Cenâb-ı Hakk’ın emri olan infâk ve sadaka husûsunda canını dişine takmış ve göz yaşartıcı manzaralar sergilemiştir. Peygamber Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem Müslümanları Tebük seferine çıkacak orduya yardım etmeye çağırdığı gün, fakir Müslümanlardan Ulbe bin Zeyd radıyallâhu anh gecenin bir kısmı geçince kalktı namaz kıldı ve şöyle yalvardı:

“Ey Allâhım! Sen cihâda çıkmayı emr ve teşvik ettin. Hâlbuki beni, üzerine binip Resûlün’le birlikte cihâda çıkabileceğim bir hayvana sâhip kılmadın! Resûlün’ün elinde de beni üzerine bindirecek bir hayvan bulundurmadın! Ben de malım, bedenim ve haysiyetim konusunda bana herhangi bir haksızlık yapan bütün mü’minlere hakkımı tasadduk ediyor, helâl ediyorum.”

Sabah olunca Resûlullâh’ın sallallâhu aleyhi ve sellem yanına gelip:

“– Yâ Resûlallâh! Elimde sadaka olarak verebileceğim bir şey yok. Ben de bana dil uzatıp gıybet edenlere hakkımı tasadduk ediyorum! Beni üzen veya bana kötü söyleyen, ya da benimle alay edenlere hakkım helâl olsun!” dedi. Sevgili Peygamberimiz sallallâhu aleyhi ve sellem aşk, muhabbet ve sehâvetle dolu olduğu kadar af ve merhametle de yüklü olan bu sözler karşısında sâdece:

“– Allâh sadakanı kabul etsin!” buyurdu ve başka bir şey söylemedi. Ertesi gün bir münâdî:

“– Dün gece tasaddukta bulunan kişi nerededir?” diyerek seslendi. Kimse çıkmadı. Peygamber sallallâhu aleyhi ve sellem de:

“– Şu gece tasaddukta bulunmuş olan kişi nerededir?” diye sordu. Hiç kimse ayağa kalkmadı. Allâh Resûlü tekrâr:

“– O sadaka veren kimse nerede ise ayağa kalksın?” buyurdu. Ulbe radıyallâhu anh ayağa kalktı. Resûl-i Ekrem sallallâhu aleyhi ve sellem Efendimiz ona:

“– Ben senin sadakanı kabul ettim. Seni müjdelerim! Muhammed’in varlığı kudret elinde bulunan Allâh’a yemin ederim ki sen sadakası kabul olunanların divânına yazıldın.” buyurdu. (Bkz. İbn-i Hacer, el-İsâbe, II, 500; İbn-i Kesîr, es-Sîre, IV, 9; Vâkıdî, III, 994)