Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in mübarek dişlerinin görününceye kadar güldüğü, tekrar tekrar dinlemek istediği o hikaye:

Hz. Ebu Bekir (ra) bir kervan ile ticaret amacıyla Busra’ya doğru yola çıktı. Beraberinde Bedir Savaşına katılan sahabelerden olan; Nuayman ve Süveybıt b. Harmele de vardı. Süveybıt kervanın azık işlerine bakıyordu. Bir gün Nuayman ondan yemek isteyince:
“Şimdi sırası değil. Ebu Bekir gelsin, sonra vereyim” dedi.
Bu cevaba sessiz kalan Nuayman ona bir şaka yapmayı planladı ve başka bir kervan kabilesinin yanına gitti. Kervanda satılık develer vardı. Nuayman, kervana:
“Benim Arap soylu, genç ve güçlü bir kölem vardır. Satın almak ister misiniz?” diye sordu.
Kervandakiler:
“İsteriz.” dediler. 
Nuayman devam etti:
“Fakat çok çenelidir. Hatta size “Ben köle değilim” bile diyebilir. Bu sizin için sorun olacaksa şimdiden söyleyin. Çünkü sonra bana karşı şımarıklığı artabilir.” Kervandakiler bu uyarıya rağmen vazgeçmediler. Karşılığında on genç deve vererek satın aldılar. Nuayman da develeri önüne katıp kervan ile beraber kendi kervanının yanına geldi. Suveybıt’ı göstererek: “İşte benim kölem budur.” dedi. Süveybıt her ne kadar: “Yalancıdır, ben köle değilim!” dediyse de ona inanmadılar ve: “Senin böyle diyeceğini biz daha önceden biliyorduk.” dediler ve Süveybıt’ın boynuna bir ip takarak onu çeke çeke götürdüler. Daha sonra Ebu Bekir (ra) geldi. Ona durumu anlattılar. Ebu Bekir (ra), kervandan birkaç kişi yanına alarak diğer kervanın yanına gitti. Durumu izah edip develeri verdi, Süveybıt’ı aldı. Daha sonra bu meseleyi Peygamber Efendimize (asm) anlattılar. Peygamber Efendimiz (asm) ile ashabı bu meseleyi bir yıl boyunca hatırlayıp güldüler.
Kaynak: Müsned, VI, 316; İbn Mâce, “Edeb”, 24